Often I get the question in which genre I write. In America, it’s easy. There’s a genre that’s not very well known but gaining popularity: Visionary Fiction. Most people take that answer for granted. Sometimes they ask what it is.

It can be difficult as a writer to determine which genre you belong to. Just stick a label on it and that's it. But my stories are not thrilling enough to be a thriller, not fantastic enough to be a fantasy novel, not romantic enough for romance and not Young Adult enough for YA. Besides, YA is different in that it only says something about the age category for which the book is intended.

And so there are many genres and sub-genres that my stories do not belong to. A bit of this and a bit of that. I could even call it literature and get away with it. When your manuscript is picked up from the slush pile by the traditionally very literary Amsterdam-based publisher Van Oorschot—as happened a long time ago with my manuscript that eventually was published as Cajú—you may infer that it has some literary content.

The collaboration with Van Oorschot was of great value for my self-confidence, but unfortunately did not lead to a contract in Old Amsterdam. There was a ghost in my novel. There were passages with paranormal events. They had to be removed and I listened well. However, it didn’t make the story any better. Sometime later, I concluded, supported by feedback from readers, that those passages were strong and uniquely mine.

It is what comes out of my pen. I read Alice in Wonderland or watch Pan's Labyrinth and I’m in dreamland. There will always be a good dose of spirituality in my stories. It is the greatest common denominator of my work and an inexhaustible source of inspiration in daily life. I am searching because I don’t pretend to know the answers. The fact that I examine different cultures, as an anthropologist would, only makes it more exotic. My stories rarely happen in one time and in the same place. There is always traveling going on, which is not surprising for a writing globetrotter.

The downside of all this is that you can wave the big publishers goodbye. Spirituality, paranormal matters: they won’t dare; it is not literary and furthermore not intellectual. If you write spiritual non-fiction, there is a large range of publishing houses that you can go to. Yoga books, self-help books, reincarnation, spirituality; they’re all over. If you write Visionary Fiction, a publisher won’t waste his time. I got lucky with my Dutch titles; they were picked up by publishing house Kramat, Belgium. I decided I had to self-publish my English work.

Visionary fiction is a fiction genre with New Age or mind, body, spirit themes and perspectives, including consciousness expansion, spirituality, mysticism, and parapsychology (Wikipedia). I’m a member of the Visionary Fiction Alliance on the Internet and of a Facebook group. It is also increasingly common in social media.

Dreamlike, spiritual journeys in different realities - as in my latest book The Girl in the Web - can also be found in famous books, by a celebrity like Paolo Coelho in The Alchemist; or author William P. Young in The Shack; or James Redfield in The Celestine Promise. These books, like The Girl in the Web, question reality as we know it and also show the power of synchronicity.

My novel focuses on the spirituality of the Lakota Indians, a vision quest. It shows that if we leave our body temporarily - as my main character Iris does - we notice that consciousness is immortal and, more importantly, the only reality. We come to new insights and ideas, and also adjust to the collective consciousness. As such, Visionary Fiction can yield a beautiful, exciting plot in a new reality. Like the body of the little girl is found in The Shack; like the shepherd boy Santiago finds his destiny in The Alchemist; so Iris finds evidence of her life purpose in The Girl in the Web.

Vaak krijg ik de vraag in welk genre ik schrijf. Mijn antwoord is dan ‘spannende, spirituele fictie’. Meestal wordt dat klakkeloos aangenomen, terwijl het een genre is dat helemaal niet bestaat. Soms vraagt men wat het is.

Het kan lastig zijn als schrijver om te bepalen bij welk genre je hoort. Plak er maar een label op en dat is het dan. Maar mijn verhalen zijn niet thriller genoeg om een thriller te zijn, niet fantasy genoeg om een fantasy novel te zijn, niet romantisch genoeg voor romance en niet Young Adult genoeg voor YA. Dat laatste genre is overigens apart, omdat het alleen iets zegt over de leeftijdscategorie waarvoor het boek bestemd is.

En zo bestaan er nog vele genres en sub-genres waar mijn verhalen allemaal niet bij horen. Een beetje van dit en een beetje van dat. Ik zou het zelfs literatuur kunnen noemen en ermee wegkomen. Als je manuscript opgepikt wordt uit de grote stapel door de van oudsher zeer literaire uitgeverij Van Oorschot—zoals dat lang geleden gebeurde bij het manuscript van wat uiteindelijk mijn boek Sterven als Monroe werd—mag je wel aannemen dat het enig literair gehalte heeft.

De samenwerking met Van Oorschot was van grote waarde voor mijn zelfvertrouwen, maar leidde helaas niet tot een contract aan de Amsterdamse grachtengordel. Er kwam een geest voor in mijn verhaal. Er waren passages met paranormale gebeurtenissen. Die moesten geschrapt worden en ik luisterde braaf. Mijn verhaal werd er echter niet beter op. Later kwam ik tot de conclusie, mede gesteund door reacties van lezers, dat die passages juist sterk waren en bij mij hoorden.

Het is wat er uit mijn pen komt. Ik lees Alice in Wonderland of kijk naar Pan’s Labyrinth en ik ben in droomland. Er zal altijd een flinke dosis spiritualiteit in mijn verhalen zitten. Het is de grootste gemene deler van mijn werk en een onuitputtelijke inspiratiebron in het dagelijks leven. Vooral ook een zoektocht, want niemand heeft de wijsheid in pacht. Dat ik daarbij als antropoloog op bezoek ga bij verschillende culturen maakt het alleen maar exotischer. Al kies ik net zo makkelijk een Dordtse scheepswerf als scenario, zoals in het boek dat ik nu aan het schrijven ben. Maar mijn verhalen spelen zich zelden af op dezelfde plek of in dezelfde tijd. Er wordt altijd wel gereisd, wat niet vreemd is voor een schrijvende globetrotter.

Het nadeel van dit alles is dat je de grote, literaire uitgeverijen kan vergeten. Spiritualiteit, paranormale zaken; men durft het niet aan, het is niet literair en bovendien niet intellectueel. Schrijf je spirituele non-fictie, dan is er een scala aan uitgeverijen waar je terecht kunt. Yogaboeken, zelfhulpboeken, reïncarnatie, spiritualiteit; het stikt ervan. Schrijf je fictie, dan heb je pech, tenzij uitgever Kramat in België je boeken mooi vindt, zoals in mijn geval.

Spirituele fictie, dus. Bij deze geïntroduceerd. In mijn geval nog spannend ook. Ik hoop dat er meer schrijvers zijn in Nederland en België die zich hierin herkennen, dan wordt het wellicht een officieel genre. In Amerika is het dat al. Daar heet het ‘visionary fiction’. De Engelse versies van mijn boeken vallen onder dat genre. Visionary fiction is a fiction genre with New Age or mind, body, spirit themes and perspectives, including consciousness expansion, spirituality, mysticism, and parapsychology (Wikipedia). In mijn woonplaats Santa Rosa (Californië) vond ik redelijk snel aansluiting. Ook in de sociale media komt het steeds vaker voor.

Droomachtige, spirituele reizen in andere werkelijkheden—zoals in mijn nieuwste boek Het Web van Iktomi—zie je ook terug in beroemde boeken van een grootheid als Paolo Coelho in De Alchemist; van William P. Young in The Shack; of van James Redfield in De Celestijnse Belofte. Deze boeken trekken, net als Het Web van Iktomi, de werkelijkheid zoals wij die kennen in twijfel en laten ook de kracht van synchroniciteit zien.

Mijn boek focust op de spiritualiteit van de Lakota-indianen, een vision quest. Het laat zien dat als we ons lichaam tijdelijk verlaten—zoals mijn hoofdpersonage Iris dat doet—we merken dat het bewustzijn onsterfelijk is en, belangrijker, de enige werkelijkheid. We komen tot nieuwe inzichten, ideeën en stemmen ons ook af op het collectief bewustzijn. In een fictief verhaal kan dat een mooi, spannend plot opleveren. Zoals het lichaam van het kleine meisje wordt gevonden in The Shack; zoals de herdersjongen Santiago zijn lotsbestemming vindt in De Alchemist; zo vindt Iris bewijs omtrent de dood van haar overgrootvader en haar levensdoel in Het Web van Iktomi.