Does something like a spirit guide really exist? I had become curious after reading Elephant Songs: The transcendent journey of a reluctant psychic, by Michelle Frost. She tells us how she’s been accompanied by her spirit guide for all of her life, helping her on her way from where she was born in South-Africa to Scotland. She’s been gifted with clairvoyance from childhood and tries to deal with that the best way she can. The spirit guide helping her—and sometimes bothering or pestering her—is an elephant.

To shamans, telepathic contact with animals is self-evident. In fact, everything on this earth is animated and connected, and as such it’s not strange when people are ‘talking’ to trees. You just have to learn how to listen and it’s exactly that which is a step too far for the average white Westerner whose thoughts are separated from the outside world, and not connected to the physical. But everything is telepathically connected to everything; the universe is a pulsating unity to which everyone can open themselves.

In my case, I was forced to leave my beloved pets when I left my house in the mountains in Spain, after a traumatic episode, and went to live in the USA. It was the hardest decision of my life. Looking back, I can say that there’s never been anything I’ve regretted so much. Now, four years later, it still haunts me from time to time. A harsh lesson. The thing I’d underestimated was how animals can perfectly understand what’s going on. Of course, I knew how special the bond between man and pet can be, playful, obedient, sensitive; but I became frightfully aware how much when I sensed the telepathic connection between me and my pets when it was time to say goodbye. It was heartbreaking. What the hell was I doing? The panic in their eyes. The cries of dispair. The tail between the legs. Peeing on the backseat of the car.

They all found beautiful forever homes. The two cats, already aged, crossed the rainbow bridge by now and paid me visits in my dreams. The dog has a wonderful life. He pre-senses whenever I pay him a visit at his new home in Holland. I enjoy these get-togethers immensely and am grateful. It feels a little like forgiveness. People who trivialize the bond between man and animal, and think it’s all so over the top, don’t get it. I don’t care.

After reading Michelle Frost’s book, I also seriously started consulting my spirit guide—nothing more than a term in my eyes. You can call it anything; an animal, Jesus, God, a beloved one who passed on, etc. In my perception it’s an owl. I can’t tell you why, but that’s what springs to mind. Owls frequently appear in my novels without me consciously choosing that bird. In Spain, the trees around my house were full of owls and I used to listen to their hoarse hooting in the dark, sometimes very close by. You have to be in the right frame of mind to get in touch with your spirit guide, and be able to open up. But if you do, there’ll be an answer and that’s awesome.

A good example is what happened to me in March of this year. I was in Flaine, France, on a skiing trip. My partner, Geno, was at home in California. We had our eyes on a house in Palm Springs, in a park where we’d been house hunting many times and would love to live. That time, it was for real. The drawbacks were the asking price and the fact that it was built on Indian land, which meant that the land on which you live is leased for so many years. At the end of that contract, leases are usually extended. Very rarely, they’re not. A minor risk, therefore, but one that half of Palm Springs is dealing with.

Would we go for it or not? Geno asked me to give it some serious thought. It was 7pm. I poured myself a glass of wine and sat outside on the balcony of our apartment to concentrate in private. It was dark and freezing cold. I was on the second floor. Beneath me, was a narrow country lane without any traffic. I consulted my spirit guide and asked for help. I added that I wouldn’t accept a simple ‘yes’ or ‘no’. In that case, I already knew the answer, because I really wanted it to be ‘yes’. My spirit guide would have to come up with something better than that.

Not long after, a car parked about thirty feet away. At first, I didn’t pay any attention to it and took another sip of wine, staring at the snowy landscape in the distance, waiting for an answer, a sign. I looked at the car again. It was a Renault. The silver letters ‘Scenic’, on the boot, just above the French license plate, shone in the streetlight. It was a Renault Scenic. I gaped at it and my mouth dropped. I shook my head and laughed, because I knew: the street in Palm Springs where our future home was, was called ‘Scenic View’.

My doubts vanished. I knew this was it. I thanked my spirit guide and quickly let Geno know that as far as I was concerned, we had found our new home.

Meanwhile, we moved. We’re very happy at our new spot. That’s how simple it is. Don’t rationalize, don’t analyze. Don’t take it too serious. Sometimes, it’s even playful. Let it come over you and take it for what it is. One thing is for sure, if you ask me: it exists.

Bestaat er zoiets als een spirit guide? Ik was nieuwsgierig geworden na het lezen van het boek Elephant Songs: The transcendent Journey of a reluctant psychic, van Michelle Frost. Ze vertelt hoe ze haar leven lang vergezelt wordt door een spirit guide, die haar helpt op haar weg van Zuid-Afrika, haar geboortegrond, naar Schotland. Ze heeft van kinds af aan helderziende gaven en probeert daar zo goed mogelijk mee om te gaan. De spirit guide die haar helpt—en soms lastigvalt of pest—is een olifant.

Voor sjamanen is telepathisch contact met dieren vanzelfsprekend. In feite is alles op aarde bezield en verbonden met elkaar, en in dat opzicht is het niet vreemd als mensen met bomen ‘praten’. Je moet slechts leren hoe te luisteren en juist dat is voor de doornee Westerse mens een brug te ver: gedachten zijn afgescheiden van de buitenwereld, zijn niet verbonden met het fysieke. Maar alles is telepathisch verbonden met elkaar; het universum is een pulserende eenheid waaraan iedereen zich kan openstellen.

Zo was ik genoodzaakt mijn geliefde huisdieren achter te laten toen ik mijn huis in de bergen in Spanje verliet, na een traumatische tijd, om in Amerika te gaan wonen. De moeilijkste beslissing van mijn leven. Terugkijkend kan ik concluderen dat ik nog nooit ergens zoveel spijt van heb gehad en dat het me nu, vier jaar later, nog achtervolgt van tijd tot tijd. Een keiharde les. Wat ik onderschatte was hoe perfect de dieren doorhadden wat er aan de hand was. Natuurlijk, ik wist hoe bijzonder de band tussen mens en dier kan zijn, speels, gehoorzaam, aanvoelend; maar ik werd me sterk bewust van de mate waarin toen ik de telepathische band tussen mij en mijn huisdieren voelde bij het definitieve afscheid, dat hartverscheurend was. Hoe kon ik dit doen? De manier waarop ze me aankeken. De paniek in hun ogen. Huilen van verdriet. De staart tussen de poten. Plassen op de achterbank van de auto.

Ik dacht dat ik er alleen voor stond en deze beslissing alleen moest maken. Ik dacht dat ik niet goed voor ze zou kunnen zorgen en ze beter af waren zonder mij, op een andere plek. Ik voelde me afgescheiden, terwijl ik naar mijn dieren had moeten luisteren. Ik begrijp tot op de dag van vandaag niet hoe ik dit heb kunnen doen.

Ze zijn allemaal goed terechtgekomen. De twee poezen, die al ouder waren, zijn inmiddels de regenboogbrug over en hebben me bezocht in mijn dromen. De hond heeft het geweldig. Hij voorvoelt wanneer ik hem weer kom opzoeken op zijn nieuwe plek in Nederland. Ik geniet enorm van deze rendez-voustjes en ben dankbaar. Het voelt een beetje als vergiffenis. Mensen die de band tussen mens en dier bagatelliseren en het allemaal maar overdreven vinden, begrijpen er niets van. Dat kan me niet schelen.

Je staat er nooit alleen voor. Na het lezen van Michelle Frost’s boek ben ik ook serieus begonnen met het raadplegen van mijn spirit guide—in mijn ogen slechts een term. Je kunt het van alles noemen, een dier, Jezus, God, een overleden dierbare, enz. Ik weet niet precies wat het is bij mij. Ik weet alleen dat het er is. Misschien een uil. Dat is wat zich met regelmaat aan me opdringt. Ik kan niet uitleggen waarom. In mijn romans komen steeds uilen voor, zonder dat ik bewust voor die vogel kies. In Spanje zaten de bomen rond mijn huis er vol mee en luisterde ik in het donker naar het hese geroep, soms van heel dichtbij. Het maakt niet uit wat of wie het is, zolang je maar in de juiste gemoedstoestand bent, je verbonden voelt, en je je kunt openstellen om in contact te komen met je spirit guide. En als dat lukt, dan komt er ook antwoord en dat is geweldig.

Een grappig voorbeeld is wat me overkwam in maart van dit jaar. Ik was in Flaine, Frankrijk, op wintersport. Mijn partner, Geno, was thuis in Californië. We hadden een huis op het oog in Palm Springs, op een plek waar we al vaak waren gaan kijken en graag wilden gaan wonen. Deze keer was het menens. De haken en ogen waren de prijs en het feit dat het was gebouwd op indianengrond, wat betekent dat de grond geleased wordt voor dertig jaar of langer. Bij het aflopen van zo’n contract worden leases gewoonlijk verlengd. In zeldzame gevallen gebeurt dit niet. Een klein risico, dus, maar een waar half Palm Springs mee te maken heeft.

Gingen we het doen of niet? Geno vroeg me er serieus over na te denken. Het was zeven uur ’s avonds. Ik pakte een glas wijn en ging buiten zitten op het balkon van ons appartement om privacy te hebben en me te concentreren. Het was donker en het vroor. Ik zat één hoog. Onder me was een smalle landweg zonder verkeer. Ik riep mijn spirit guide aan en vroeg om hulp. Ik zei erbij dat ik geen genoegen nam met een simpel ‘ja’ of ‘nee’. In dat geval wist ik namelijk het antwoord al, omdat ik heel graag ‘ja’ wilde horen. Mijn spirit guide moest met iets beters komen.

Niet lang daarna parkeerde er een auto op zo’n tien meter afstand. In eerste instantie schonk ik er weinig aandacht aan en nipte nog eens aan mijn wijn, starend naar het besneeuwde landschap in de verte, wachtend op een antwoord, een teken. Ik keek nog eens naar de auto. Het was een Renault. De zilveren letters ‘Scenic’ op de achterklep boven het Franse nummerbord glinsterden in het licht van de straatlantaarn. Het was een Renault Scenic. Ik staarde ernaar en mijn mond viel open. Ik schudde mijn hoofd en lachte in mezelf, want ik wist: de straatnaam in Palm Springs waar ons toekomstige huis stond was ‘Scenic View’.

Mijn twijfel was weg. Ik voelde dat dit het was. Ik dankte mijn spirit guide en liet Geno snel weten dat we wat mij betreft ons nieuwe huis hadden gevonden.

Inmiddels zijn we verhuisd en gelukkig op onze nieuwe stek. Zo simpel is het dus. Ga niet rationaliseren of analyseren. Lach erom. Maak het niet zwaar. Soms is het zelfs speels. Laat het je overkomen en neem het voor wat het is. Geloof het of niet. Eén ding is zeker wat mij betreft: het bestaat.