At 11 o'clock in the morning I land at Denver airport, pick up my rental car and drive north through Colorado and Nebraska. To my left, in the distance, are the Rocky Mountains, but once in Nebraska the country is empty, flat and boring, with straight roads. I am on my way to Pine Ridge, the Indian reservation of the Oglala Lakota, just across the South Dakota border, a six-hour drive. My contact person repeatedly advised me to arrive at least one hour before dark and I take that seriously. My GPS will not work in Pine Ridge and the last miles will be on a dirt road.
I'm on an adventure, that's how it feels, and I've missed that kick for a while. As an anthropologist, I’m used to traveling alone to remote places. I was warned from all sides for the dangers in Brazil when I first went there in the early 90s, but on arrival in Rio that paranoia faded away after ten minutes to never return. So I put the warnings of people who had been in Pine Ridge into perspective, although it was remarkable how they kept nagging in the back of my head: do not go there alone, beware of gangs and cars with blinded windows, and realize that, as a white man, you’re not welcome everywhere.
It might not be the best idea in that case to enter Pine Ridge through the town of Whiteclay, Nebraska, formerly the alcohol supplier of the reservation. Almost every resident of Pine Ridge is somehow affected by alcoholism. It has been a problem for so long. Alcohol, however, is banned from the reservation, so people used to go to Whiteclay until the government closed all stores in 2017. Now, it’s a ghost town. Left and right of the main street are old, neglected buildings. The street scene of drunken Indians hanging around is history, but alcoholism is not. The problem has only moved to different places.
Whiteclay merges into the town of Pine Ridge. There is no border. I am now in the reservation, which is clear from the way people look. On both sides of the road there is activity, there are stores, a gas station, even a Pizza Hut. I don’t know where to look or what I’m looking for. It is too sudden. In five minutes I am through it, the endless prairie stretches out in front of me and I relax. Rolling hills with patches of green here and there. The reservation is roughly the size of Connecticut, but has only around 30,000 inhabitants. I’m on my way to Manderson, my final destination. At a junction after half an hour's drive I stumble upon the Wounded Knee Massacre Monument, which I previously only knew from photographs. It’s right in front of me on a hill, in the emptiness of the land. I’ll return there tomorrow, when I’m rested. Now I turn left. The two-lane road meanders through the hills until I reach Manderson. Just before the town is the exit to the dirt road. It all fits with the satellite photo I have on a printout. There are so few roads that the chance of taking a wrong turn is small. After a couple of miles I slow down when I see a white tepee in the landscape, near a few houses and wrecked cars.
Two dogs run around my car barking as I pull up on the driveway towards an open field. My arrival has now been announced, I think, but when I get out at the biggest house, no one comes out to greet me. The dogs are harmless and like to get petted. I knock on the door and wait until I finally hear footsteps. Fortunately, they know why I’m here. After a friendly greeting by two men, one of them hands me a key for the smaller house. I will sleep in the tepee, a few hundred feet away, but I can make coffee or cook a meal in that cottage. Its resident, who happens to be my contact person, has apparently left for a couple of days. I may park my car near the tepee. When I ask if it’s safe to leave my stuff in there, the youngest of the two men laughs, showing me his missing teeth. I don’t have to worry about that. Nobody ever comes here, but a coyote perhaps. "Who wants to be here anyway?" he says and shrugs his shoulders.
The tepee is big, tall and sturdy. There is a rug on the ground. There are three beds of which I choose one. One of the dogs comes in with me through the entrance, but wriggles outside again under the canvas. Shutting the tent therefore makes little sense. I leave my food in the car. In the cottage, I heat water and return with a full thermos of tea. I have witnessed poverty in Brazil and in Africa. Here, in the heart of the United States, it is certainly no better. But there’s a gas stove and a refrigerator in the cottage. Running water and electricity are not self-evident in Pine Ridge, but fortunately this shelter has it. The toilet is a hole in the ground in an outhouse: a dilapidated wooden hut outside in the field, without a front door, overlooking the hills.
The silence is a blessing when I sit outside my tepee and it’s slowly getting dark. It’s cooling down but the tea keeps me warm. The dogs are playing around me. I give them some goodies in the hope that they will stay. A group of wild horses graze in the distance at the edge of a row of trees. I now see light burning in the house where the two men live. After our greeting, I have not seen anyone outside. I realize once again where I am and feel gratitude for the experience. This is not an ordinary campsite. The starry sky that appears is breathtaking. With the dogs next to me, I finally get into my sleeping bag and fall asleep like a log.
Wounded Knee is actually smaller than I thought. I park my car at the bottom of the hill and take the path upwards. It’s not steep. I’m followed by an SUV with 'security' on it in large letters. The two guards remain in their car. There’s a reason they’re here, it’s obviously necessary. I try to ignore them and solemnly walk around the grave, read the names on the monument, take pictures and nod friendly to two other visitors. I know exactly what happened here, wrote about it, and it makes me feel more involved. I try to imagine the massacre, caused by the US army, while I look at the landscape.
But only when I’m back down, where a young Lakota with long black hair sells his art, do I get into a discussion that brings history to life. He tells me how, long ago, the Cheyenne came to Pine Ridge to warn the Lakota for General Custer’s advancing army. The boy even points out where it was, right there, in the nearby northern hills. The panic was great. The tribes decided to cooperate and lured Custer into an ambush in Little Bighorn, Montana. They defeated the army, but years later the Wounded Knee massacre could be seen as retaliation.
The distances boggle me. Montana is far away on horseback over these hills. The boy likes to read, he says, and I give him a copy of my book, which is about Pine Ridge and Lakota culture. What he told me was not new to me, but the way he did it was impressive, showed his pride, his culture. I buy a necklace with a dragonfly that I will wear my entire stay. When I thank him in the Lakota language, he looks at me in amazement and then laughs. He corrects me: men say thank you differently from women and I said it the feminine way.
It makes no sense at all, but the landscape of Pine Ridge reminds me somehow of the dunes of an island in the north of The Netherlands, a place I used to visit on summer holidays. The ocean couldn’t be farther away here, but it still comes to mind. It must be the light, the vastness, the emptiness and the feeling of freedom that comes with it. But as wonderful as life on that island is, as miserable it is here. The islanders live off tourism; in Pine Ridge, tourism does not start until you leave the reservation at National Park The Badlands to the north or The Black Hills to the west. In the reservation, 80 percent of people are unemployed, diabetes is prevalent because good food is too expensive and the suicide rate among the youth is shockingly high.
It’s hard to imagine that the misery can be so great, but it’s confirmed once again when I get into a conversation with an employee from the Oglala Lakota College, just outside the town of Kyle. I ask whether alcoholism is really such a big problem, because it’s not always visible and because I hope that things are improving by now. That hope evaporates when I see her face cloud over. "Unfortunately," she says. "It's terrible. That and chrystal meth. "
Nevertheless, the college is a major positive force, not just because its fine modern architecture, but above all because it symbolizes a better future. People can take courses here in many disciplines. There’s also a large bookstore and a Heritage Center. Everything is spacious. The employee tells me that the age of the students varies between 16 and 75 years. On average, it takes them twice as long to graduate because they have to maintain a family or simply lack the money, but the most important thing is that the college acts as a way out and as an awareness towards a better future through education. There is support from the government, but the college is also dependent on donations.
When I’m back at my tepee with the dogs at the end of a long day, I realize that I should not let myself be bewildered by the beautiful nature. It’s so tempting to imagine herds of buffaloes grazing here, settlements with tepees and nomadic Indians, but all of that is a thing of the distant past. That in itself is not the problem, but what has come in its place is. The Oglala Lakota have deteriorated badly since the reservation. I should rather look at the neglected, condemned trailers scattered around the country with always a few wrecked cars around them (yes, people live there); trapped people hanging around in places like Manderson, Porcupine or Kyle, who simply have no opportunities to make something of their lives and are left to their fate. On paper they have the same opportunities as every American; in reality they remain the Indian from Pine Ridge, who has no place to go. That is what becomes painfully clear when you look beyond the beautiful hills.
The next day I leave Pine Ridge on the north side, where the reservation borders on National Park The Badlands. Right away, the scenery changes and there are only white people. There are large RV’s, groups of motorcyclists and a huge 'Visitor Center'. Here, the Lakota used to come for their ceremonies, this was where they would like to retreat, ride their horses or dance. I take photos here and there. The mountains are capricious and colorful. I’m back in America.
That feeling grows stronger as I drive through the Badlands to The Black Hills and billboards appear on the side of the road screaming cheap entertainment. This mountain range, which borders Pine Ridge on the east side, is the birthplace of the Lakota. It is where they come from, according to their culture. It was also their property, signed by an official treaty that was broken by the government when gold was found. Now the area is best known for Mount Rushmore, the carved out faces of four presidents. I see how impressive it is, but can’t neglect the fact that I’m biased. I also make a stop in the town of Deadwood, famous for its gold digging history. Walking through the historic center, full of white tourists—mostly cowboys and rednecks—I find myself checking: I don’t see one Native American, Afro-American or Latino.
The contrast with Pine Ridge cannot be bigger. When I realize how close I am to the reservation here, and how shockingly different these worlds are, it’s too much for my brain. My involvement with the Oglala Lakota has grown and I hope this wasn’t my last visit to Pine Ridge. Perhaps I can do something for them in the future other than donate money. Perhaps writing about it helps a little. Fortunately, I end my journey at the huge Crazy Horse Memorial - a kind of counterpart to Mount Rushmore - that has been under construction for the last 70 years. There’s no government support for it and is dependent solely on donations. I see it from a distance, it’s quite impressive, but so far only his face is carved out. It’s somewhat controversial, because the builders never asked permission for it from the descendants of Crazy Horse. The mountains are sacred to the Lakota. You can’t just carve into it.
~~~~
In my novel ‘The Girl in the Web' you can read more about the history, culture and spirituality of the Oglala Lakota in Pine Ridge.
Photos:
http://jaapcove.com/nieuws-2/
Links (also for possible donations):
Om 11 uur ’s ochtends land ik op luchthaven Denver, pik mijn huurauto op en rijd door Colorado en Nebraska naar het noorden. Links van me, in de verte, liggen de Rocky Mountains, maar eenmaal in Nebraska is het land leeg, vlak en saai, met kaarsrechte wegen. Ik ben op weg naar Pine Ridge, het indianenreservaat van de Oglala Lakota, net over de grens van South Dakota, een rit van zes uur. Mijn contactpersoon heeft me herhaaldelijk aangeraden om minstens een uur voor het donker te arriveren en ik neem dat serieus. Mijn GPS zal in Pine Ridge niet meer werken en de laatste kilometers gaan over een dirt road.
Ik ben op avontuur, zo voelt het, en die kick heb ik al een tijdje gemist. Als antropoloog ben ik gewend aan het reizen alleen, naar afgelegen oorden. Ik werd van alle kanten bang gemaakt toen ik voor het eerst naar Brazilië ging, begin jaren ’90, maar bij aankomst in Rio viel die paranoia na tien minuten van me af om nooit meer terug te keren. Dus relativeerde ik de waarschuwingen van mensen die in Pine Ridge waren geweest, al was het opmerkelijk hoe ze bleven knagen: ga er niet alleen naartoe, pas op voor gangs en auto’s met geblindeerde ramen, en besef dat je als blanke niet overal welkom bent.
Dan helpt het niet als je Pine Ridge binnenrijdt door het gehucht Whiteclay, Nebraska, voorheen de alcoholleverancier van het reservaat. Bijna iedere inwoner van Pine Ridge heeft op een of andere manier te maken met alcoholisme. Het is al zolang een probleem. Drank is echter verboden in het reservaat, dus ging men daarvoor naar Whiteclay, totdat in 2017 alle winkels door de overheid definitief werden gesloten. Nu is het een spookstad. Links en rechts van de hoofdstraat staan oude, verwaarloosde gebouwen. Het straatbeeld van rondhangende, dronken indianen is verleden tijd, maar het alcoholisme niet. Het probleem heeft zich slechts verplaatst.
Whiteclay gaat over in het plaatsje Pine Ridge. Er is geen grens. Ik ben nu in het reservaat, dat is duidelijk te zien aan het uiterlijk van de mensen op straat. Aan weerszijden van de weg is er bedrijvigheid, zijn er winkeltjes, een benzinestation, zelfs een Pizza Hut. Ik weet niet waar ik kijken moet en wat ik nou eigenlijk wil zien. Het is te plotseling. In vijf minuten ben ik erdoorheen, begint de eindeloze prairie en zakt mijn opwinding. Glooiende heuvels met hier en daar groen. Het reservaat is qua grootte bijna de helft van Nederland, maar heeft slechts rond de 30.000 inwoners. Ik ben op weg naar Manderson, mijn eindbestemming. Bij een splitsing na een half uur rijden stuit ik zomaar op het monument van het massagraf van Wounded Knee, dat ik voorheen alleen van foto’s kende. Het ligt voor me op een heuvel, in de leegte. Ik zal er morgen terugkeren, als ik uitgerust ben. Nu sla ik linksaf. De tweebaansweg slingert zich door het landschap tot ik Manderson bereik. Vlak voor het plaatsje is de afslag naar de dirt road. Het klopt allemaal met de satellietfoto die ik thuis printte. Er zijn zo weinig wegen dat de kans klein is om een verkeerde afslag te nemen. Na vier kilometer minder ik snelheid als ik een witte tipi zie staan in de buurt van een paar huisjes en autowrakken.
Twee honden rennen blaffend om mijn auto als ik over de oprit het land op rijd. Mijn komst is nu wel aangekondigd, bedenk ik, maar als ik bij het grootste huisje uitstap, komt er niemand naar buiten. De honden zijn ongevaarlijk en laten zich graag door mij aaien. Ik klop op de deur en wacht tot er gestommel klinkt. Gelukkig, ze weten waarom ik er ben. Ik word vriendelijk begroet en krijg een sleutel van het kleinere huisje. Ik slaap in de tipi, een paar honderd meter verderop, maar mag in het huisje koffie zetten of een maaltijd koken. De bewoner, tevens mijn contactpersoon, is namelijk een paar dagen op pad. Ik mag mijn auto parkeren bij de tipi. Als ik vraag of het veilig is en mijn spullen kan achterlaten, lacht de jongste van de twee mannen zijn paar tanden bloot. Daar hoef ik me geen zorgen om te maken. Hooguit komt er een coyote langs. ‘Who wants to be here anyway?” zegt hij en haalt zijn schouders op.
De tipi is groot, hoog en staat stevig. Op de grond ligt een kleed. Er staan drie bedjes waarvan ik er een kies. Een van de honden is met me mee naar binnen gegaan door de ingang, maar wurmt zich weer naar buiten onder het tentdoek door. Afsluiten heeft dus weinig zin. Mijn voorraad eten laat ik in de auto. In het huisje warm ik water op en keer terug met een volle thermosfles thee. Ik heb armoede gezien in Brazilië en in Afrika. Hier, in het hart van de Verenigde Staten, is het beslist niet beter. Gelukkig heeft dit huisje een gasfornuis en een koelkast, evenals stromend water en elektriciteit, iets dat niet vanzelfsprekend is in Pine Ridge. De WC is een gat in de grond in een outhouse: een bouwvallig houten hutje buiten in het veld, zonder voordeur, met uitzicht op de heuvels.
De stilte is een zegening als ik bij mijn tipi zit en het langzaam donker wordt. Het koelt af maar de thee houdt me warm. De honden spelen om me heen. Ik geef ze wat lekkers in de hoop dat ze blijven. In de verte aan de rand van een rij bomen graast een groep wilde paarden. Ik zie nu licht branden in het huis waar de twee mannen wonen. Na onze begroeting heb ik niemand meer buiten gezien. Ik realiseer me nog maar eens waar ik ben en voel dankbaarheid voor de ervaring. Dit is geen gewone camping. De sterrenhemel die verschijnt is adembenemend. Met de honden naast me kruip ik uiteindelijk in mijn slaapzak en val als een blok in slaap.
Wounded Knee is in werkelijkheid kleiner dan ik dacht. Ik parkeer mijn auto onderaan de heuvel en neem het pad naar boven. Het is niet steil. Ik word gevolgd door een SUV waar met grote letters ‘security’ op staat. De twee bewakers blijven in hun auto zitten. Ze zijn er niet voor niets, het is kennelijk nodig. Ik probeer ze te negeren en loop plechtig mijn rondje om het graf, lees de namen op het monument, maak foto’s en knik vriendelijk naar twee andere bezoekers. Ik weet precies wat hier gebeurd is, heb erover geschreven, waardoor ik me meer betrokken voel. Ik probeer me het bloedbad voor te stellen, aangericht door het Amerikaanse leger, terwijl ik over het landschap kijk.
Maar pas terug beneden, waar een jonge Lakota met lang zwart haar zijn kunst verkoopt, raak ik in discussie en komt het tot leven. Hij vertelt me hoe, lang geleden, de Cheyenne naar Pine Ridge kwamen om de Lakota te waarschuwen voor het oprukkende leger van General Custer. Hij wijst me zelfs aan waar het was, daar, in de nabijgelegen noordelijke heuvels. De paniek was groot. De stammen besloten samen te werken en lokten Custer in een hinderlaag in Little Bighorn, Montana. Ze versloegen het leger, maar jaren later kon het bloedbad van Wounded Knee gezien worden als vergelding.
De afstanden duizelen me. Montana is ver weg, te paard over deze heuvels. De jongen leest graag, zegt hij, en ik geef hem een exemplaar van mijn boek dat over Pine Ridge en Lakota spirituality gaat. Wat hij vertelde was niet nieuw voor me, maar de manier waarop maakte indruk: zijn trots, zijn cultuur. De ketting die ik van hem koop, met daarop een dragonfly, draag ik mijn hele verdere verblijf. Hij kijkt me verbaasd aan als ik hem bedank in de taal van de Lakota en moet lachen. Hij verbetert me: mannen zeggen anders dank je wel dan vrouwen en ik zei het vrouwelijk.
Het slaat nergens op, maar het landschap van Pine Ridge doet me denken aan de duingebieden van Oost-Terschelling of Schiermonnikoog. Er is hier in de verste verten geen zee of oceaan te bekennen, maar toch. Het moet het licht zijn, het weidse, de leegte en het gevoel van vrijheid dat daarbij hoort. Maar zo fijn als het leven op de eilanden is, zo erbarmelijk is het hier. De eilanders leven van het toerisme; in Pine Ridge begint het toerisme pas als je het reservaat verlaat bij National Park The Badlands in het noorden of The Black Hills in het westen. In het reservaat is 80 procent van de mensen werkloos, heerst er diabetes omdat goed voedsel te duur is en is het zelfmoordcijfer onder de jeugd schrikbarend hoog.
Het is moeilijk voor te stellen dat de misère zo groot kan zijn, maar het wordt bevestigd als ik in gesprek raak met een medewerkster van het Oglala Lakota College, even buiten Kyle. Ik vraag nog maar eens of het alcoholisme nou echt zo’n groot probleem is, omdat het niet altijd zichtbaar is en omdat ik vurig hoop dat het inmiddels beter gaat. Die hoop vervliegt als ik haar gezicht zie betrekken. “Helaas,” zegt ze. “Het is verschrikkelijk. Dat en chrystal meth.”
Toch is het college een verademing, omdat het niet alleen qua moderne architectuur geslaagd is, maar vooral een betere toekomst symboliseert. Mensen kunnen hier opleidingen volgen in veel richtingen. Er is bovendien een grote boekwinkel en een ‘Heritage Center’. Alles is ruim opgezet. De medewerkster vertelt me dat de leeftijd van de studenten varieert tussen de 16 en 75 jaar. Ze doen er gemiddeld twee keer zo lang over om af te studeren, omdat ze een gezin moeten onderhouden of omdat gewoonweg het geld ontbreekt, maar het belangrijkste is dat het college fungeert als een ‘way out’ en als bewustwording naar een betere toekomst door educatie. Er is steun van de overheid, al is het college ook afhankelijk van donaties.
Als ik aan het eind van een lange dag terug ben bij mijn tipi en de honden, realiseer ik me dat ik me niet voor de gek mag laten houden door de prachtige natuur. Het is zo verleidelijk om je hier grazende kuddes buffalo’s voor te stellen, nederzettingen met tipi’s en rondtrekkende indianen, maar dat is allemaal voltooid verleden tijd. Dat op zich is niet het probleem, maar wat er voor in de plaats gekomen is wel. De Oglala Lakota zijn er verschrikkelijk op achteruit gegaan sinds het reservaat. Ik moet vooral ook kijken naar de verwaarloosde woonwagens, rijp voor de sloop, die her en der in het land verspreid staan met altijd een paar autowrakken eromheen (ja, er wonen mensen); de rondhangende mensen op straat in plaatsen als Manderson, Porcupine of Kyle. Ze hebben simpelweg geen mogelijkheden om iets van hun leven te maken en zijn aan hun lot overgelaten. Op papier hebben ze dezelfde kansen als iedere Amerikaan; in werkelijkheid blijven ze de indiaan uit Pine Ridge, die geen kant op kan. Dat is wat pijnlijk duidelijk wordt als je verder kijkt dan de mooie heuvels.
De volgende dag verlaat ik Pine Ridge aan de noordkant, waar het reservaat grenst aan het National Park The Badlands. Meteen is het beeld veranderd en is iedereen blank. Grote campers, groepen motorrijders en een enorm ‘Visitor Center’. Hier kwamen de Lakota voor hun ceremonies, dit was waar ze zich graag terugtrokken om paard te rijden of te dansen. Ik maak hier en daar foto’s. De bergen zijn grillig en bijzonder van kleur. Ik ben weer terug in Amerika.
Dat gevoel wordt sterker als ik door de Badlands verder rijd naar The Black Hills en overal schreeuwende billboards langs de weg zie met goedkoop vertier. Dit gebergte, dat aan de oostkant aan Pine Ridge grenst, is de geboortegrond van de Lakota. Het is waar ze vandaan komen, volgens hun cultuur. Het was ook hun eigendom, volgens een officieel verdrag, dat door de overheid verbroken werd toen er goud gevonden werd. Nu is het gebergte vooral bekend vanwege Mount Rushmore, de berg met de vier uitgehouwen koppen van presidenten. Ik zie hoe indrukwekkend het is, maar ik kan er niet meer onbevooroordeeld naar kijken. Ik stop ook in het stadje Deadwood, beroemd vanwege het goudzoekersverleden en wandel door het historische centrum, vol met blanke toeristen—het cowboy-type of de redneck. Ik ga erop letten en tel niet één Native American, Afro-American of Latino.
Het contrast met Pine Ridge kan niet groter zijn. Als ik bedenk hoe dichtbij het reservaat ik hier ben en hoe verschillend de twee werelden zijn, kan ik er met mijn verstand niet bij. Ik voel me meer betrokken bij de Oglala Lakota en hoop dat het niet mijn laatste bezoek was aan Pine Ridge. Misschien kan ik wat betekenen voor hen in de toekomst, behalve geld doneren. Misschien help ik een beetje door erover te schrijven. Gelukkig eindig ik mijn reis bij het enorme Crazy Horse Memorial—een soort tegenhanger van Mount Rushmore— dat al 70 jaar in aanbouw is, omdat het afhankelijk is van giften en het zonder steun van de overheid moet stellen. Het ligt prachtig in de verte, maar vooralsnog is alleen zijn gezicht klaar. Het is enigszins controversieel, omdat er nooit toestemming is gevraagd aan de afstammelingen van Crazy Horse. De bergen zijn heilig voor de Lakota. Er mag niet zomaar in gehakt worden.
~~~~
In mijn roman ‘Het Web van Iktomi’ kun je meer lezen over de geschiedenis, de cultuur en de spiritualiteit van de Oglala Lakota in Pine Ridge: www.jaapcove.com
Foto’s:
http://jaapcove.com/nieuws-2/
Links (ook voor evt. donaties):