Sicily

It's our last evening on this wonderful island. We're parked with our little mobile home near the beach in Agrigento, on the southern coast. On Saturday night, the campsite is filled with Italians celebrating their weekend with barbecues and heated conversations. Children are running around, fireworks are being set off somewhere in the distance, and dogs start barking. After the heat of the day—it has been hot for days—it's lovely to be outside in the dark. I remember my own childhood and recognize the excitement in the children; playing outside and being allowed to stay up late. So nice.

    
Geno is already in bed and has fallen asleep with his Italian lesson still playing on his cell. Perhaps he’ll absorb some of it unconsciously. We're leaving the back doors open tonight so we can sleep with the sound of the surf. The full moon is reflecting on the sea. I take a sip of my wine. Three euros per plastic liter bottle. I bought six from the campsite owner because the first one tasted surprisingly good, even though I don't really know what I'm drinking. So what?

After nearly three weeks of touring, we've taken stock, having processed all the impressions, and there were quite a few. There's little point in comparing. Every city and town has its own overwhelming splendor of cathedrals, squares, and antiquity. A staggering amount. So you go with your feelings. Which city feels the best? For us, it was Trapani, Noto, and Syracuse. But then you immediately shortchange Palermo, with its perfect chaos of markets, people, and buildings. Or the old town of Ragusa in the southeast, which is wonderful to wander through. And what about Corleone, which besides the connection to The Godfather is also worth a visit? Tourist-heavy Taormina? Mount Etna? All fantastic. And of course, we missed a lot too, but that's not a problem, only if you make it so.

           

Chaos. That certainly describes the traffic in Sicily. I'm an experienced driver, but I had to pull out all the stops. Naples was a pretty good test of courage; Sicily is next level. Extreme impatience, everyone for themselves, right of way doesn't exist. The trick is not to get annoyed and just push that campervan in everywhere. Chaos also in the street trash that you encounter everywhere, just dumped on the side of the road, mountains of stinking garbage, somewhere in a suburb or on the corner of a street.

All in all, we have to conclude that Sicily is not the place where we will live. It is not the promised island, as I ironically called it before. I would have loved to be blown away, but unfortunately I wasn’t. To live on this island, the vibe has to be perfect, but it was mainly a vacation vibe. We didn't feel the need to look at houses. Too bad, because I love islands. Terschelling, one of the Dutch islands, would be an option for me, but it's too cold for Geno. We both enjoyed the tour, but that's what it was, a tour. And now we move on. Nowhere did we feel like we would want to settle here.

   

Traveling through Italy, one place after another gets crossed off the list. Oh dear, what does this mean? Should we start worrying? I write this with a smile on my face. Of course not. Our hope is now pinned on Puglia, the heel of Italy, where we're heading tomorrow and where we will definitely view some houses. We consciously don't want to put pressure on it. Expect nothing, and maybe it will be a pleasant surprise. Difficult, because secretly I expect a lot...

 

If you enjoy my writing, check out my fiction and nonfiction on this website.

 

Sicilië

Het is onze laatste avond op dit wonderbaarlijke eiland. We staan met ons rijdend huisje aan het strand in de buurt van Agrigento, aan de zuidkust. Op zaterdagavond staat de camping vol met Italianen die hun weekend vieren met barbecue en verhitte conversaties. Kinderen rennen rond, vuurwerk wordt ergens in de verte afgestoken, honden beginnen te blaffen. Na de hitte van de dag—het is al dagen heet—is het nu, in het donker, heerlijk om buiten te zijn. Ik herinner me mijn eigen jeugd en herken de opwinding bij de kinderen; het buitenspelen en laat mogen opblijven. Zo fijn.

Geno ligt in bed en is in slaap gevallen, terwijl zijn Italiaanse les nog afspeelt op zijn mobiel. Wellicht neemt hij onbewust nog wat op. We laten de achterdeuren open vannacht, zodat we kunnen slapen met het geluid van de branding. De volle maan weerspiegelt op de zee. Ik neem een slok van mijn wijn. Drie euro per plastic literfles. Ik heb er zes gekocht bij de campingbaas, want de eerste smaakte verrassend goed, al weet ik niet echt wat ik drink. So what?

Na bijna drie weken rondtoeren hebben we de balans opgemaakt, nadat we alle indrukken verwerkten en dat waren er nogal wat. Het heeft weinig zin om te gaan vergelijken. Elke stad of plaats heeft haar eigen overweldigende pracht en praal van kathedralen, pleinen en oudheid. Een verbijsterende hoeveelheid. Dus ga je af op je gevoel. Welke stad voelt het best? Voor ons waren dat Trapani, Noto en Siracusa. Maar dan doe je meteen Palermo tekort, want dat is een perfecte chaos aan markten, mensen en gebouwen. Of de oude stad van Ragusa, in het zuidoosten, want wat is het heerlijk om daar doorheen te wandelen. En wat te denken van Corleone, dat behalve de link met The Godfather ook nog eens de moeite waard is? Toeristisch Taormina? De Etna vulkaan? Allemaal geweldig. En uiteraard hebben we ook heel veel gemist, maar dat is helemaal niet erg, volgens Martin Bril.

.           

Chaos. Dat is zeker een woord dat past bij het verkeer in Sicilië. Ik ben een ervaren chauffeur, maar moest alle zeilen bijzetten. Napels was al een aardige vuurdoop; Sicilië is de overtreffende trap. Extreem ongeduld, ieder voor zich, voorrang bestaat niet. Het is de kunst om je er niet aan te ergeren en die camper gewoon overal tussen te douwen. Chaos ook in het straatvuil, dat je overal tegenkomt, zomaar, aan de kant van de weg, bergen stinkend afval, ergens in een buitenwijk of op de hoek van de straat.

Al met al moeten we concluderen dat ook Sicilië niet de plek is waar we zullen gaan wonen. Het is niet het beloofde eiland, zoals ik het eerder ironisch noemde. Het liefst was ik omvergeblazen, maar helaas. Om op dit eiland te wonen, moet het gevoel perfect zijn, maar het was vooral een vakantiegevoel. We hadden geen behoefte om huizen te gaan bekijken. Jammer, want ik hou van eilanden. Terschelling zou voor mij in aanmerking komen, maar dat is te koud voor Geno. Beiden hebben we genoten van de rondreis, maar dat is wat het was, een rondreis. En nu gaan we weer verder. Nergens dachten we van hier zouden we ons willen vestigen.

Al reizende door Italië valt dus het een na het ander af. O jee, wat betekent dit? Moeten we ons zorgen gaan maken? Ik schrijf het met een lach op mijn gezicht. Natuurlijk niet. De hoop is nu gevestigd op Puglia, de hak van Italië, waarheen we morgen vertrekken en waar we sowieso wat huizen zullen bezichtigen. We willen er bewust geen druk opleggen. Verwacht niets, dan kan het alleen maar meevallen. Moeilijk, want stiekem verwacht ik veel…

Als je mijn blogs leuk vindt, klik dan eens op mijn fictie en non-fictie op deze website.