Where do we go from here?

It's the question we ask ourselves throughout our entire lives. Everything changes continuously and we must always anticipate these changes, even though we think we have certainties and stability. We plan endlessly.

Living like nomads is inherently changeable. Any place I hang my hat is home. We are in the Netherlands for six days, and have only time for quick visits here and there. We don’t want to be running around all the time. Soon we will depart for Rome, and the adventure can begin. I realize once again that we don't have a home, nothing to return to. Everywhere we go, we are guests. We’re grateful, but it’s a fleeting existence. I look forward to the weeks in the campervan.

May 18 is the day when we, together with my brothers and their families, scatter the ashes of my mother and father in Soest, the place where they met and fell in love. We gather at the spot where the Zonnegloren sanatorium once stood, where my mother was a nurse and my father was treated for tuberculosis. They weren’t allowed to fall in love and escaped in the forest to kiss. We like to think that we found the exact spot. It has been raining in the Netherlands every day, but on this day the sun is out, and we are together on this memorable ground. It is dignified and beautiful. We conclude the ritual with a joint lunch.

 

.               

Where do we go from here?
It was also the last question my mother asked me in January before she permanently closed her eyes. I held her hand. There I was at her bedside with all my convictions. What could I say?

‘It’s okay, Mom. You’re going to Dad,’ I answered.

The way she lay there after the stroke was inhumane. She mainly slept, but during brief, alert moments, her mind was as sharp as ever.

‘You are not your body, you know that, right?’ I asked her a day earlier.

‘Yes,’ she answered softly. We talked about these things so much.

‘It will be like taking off a painfully tight shoe. Relief. And then you’ll be free,’ I added, in the words of Emmanuel. Her eyes searched mine, and we made contact. My niece Rosa was also in the room. She gave me a quick smile, despite the sadness.

My mother’s question wasn’t so strange. Of course, you want to anticipate how things will go, even when you know you are going to die, even if you believe that everything ends after that, which is not what I believe; I’ve experienced too much that proves otherwise.

But my mother, the woman who always talked everyone’s ear off, is now completely silent. It’s incomprehensible. It’s still fresh. Where are you, Mom?

And now we move on in Italy. On Monday, May 20, we arrive in Rome and drive with the rental car to Castel Sant’Angelo, a village high up in the hills from the 12th century. It’s where our other family lives. We toast with a glass of local white wine. We are here for six days. The next morning, when the family is still drinking coffee and tea, I take a hike, a strenuous climb up the mountain to enjoy the view of green hills and valleys with scattered villages. The clouds hang low, the humidity is high, but in two days the sun will come out again. The first day in Italy is one to fill the lungs and recharge with new zest for life.

.        

In time we are separated, in eternity we are one.

 

If you enjoy my writing, check out my fiction and nonfiction on this website.

Hoe gaat het nu verder?

Het is de vraag die we ons gedurende ons hele leven stellen. Alles verandert continu en we moeten daar steeds op anticiperen, terwijl we denken zekerheden en vastigheid te hebben. We plannen erop los.

Het nomadenbestaan is per definitie veranderlijk. Any place I hang my hat is home. We zijn zes dagen in Nederland en hebben slechts tijd voor bliksembezoekjes hier en daar. We willen niet als gekken rondrennen om iedereen te zien. Spoedig vertrekken we naar Rome en kan de ontdekkingsreis beginnen. Ik besef eens te meer dat we geen thuis hebben, niks om naar terug te keren. Overal waar we komen zijn we te gast. We zijn dankbaar, maar het is een vluchtig bestaan. Ik kijk uit naar de weken in de campervan.

18 Mei is de dag waarop we met mijn broers en hun gezinnen de as verstrooien van mijn vader en moeder in Soest, de plaats waar ze elkaar ontmoetten en verliefd werden. We verzamelen op de plek waar ooit sanatorium Zonnegloren stond, waar mijn moeder verpleegster was en mijn vader kuurde vanwege tuberculose. Ze mochten niet verliefd worden en vluchtten het bos in om te zoenen. Wij beelden ons in dat we de exacte plek hebben gevonden. Het regent alle dagen in Nederland, maar deze dag schijnt de zon en zijn we onder elkaar op deze voor ons gedenkwaardige grond. Het is waardig en mooi. We sluiten het ritueel af met een gezamenlijke lunch.

.        . 

Hoe gaat het nu verder?

Het was ook de laatste vraag die mijn moeder me stelde in januari, voordat ze voorgoed haar ogen sloot. Ik hield haar hand vast. Daar zat ik aan haar bed met al mijn overtuigingen. Wat kon ik zeggen?

‘Het is goed, mam. Je gaat naar papa,’ antwoordde ik.

Zoals ze erbij lag, na de beroerte, was mensonwaardig. Ze sliep voornamelijk, maar gedurende korte, alerte momenten, was haar geest scherp als altijd.

‘Je bent niet je lichaam, dat weet je, hè?’ vroeg ik haar een dag eerder.

‘Ja,’ antwoordde ze zachtjes. We hadden zo vaak met elkaar over dit soort zaken gediscussieerd.

‘Het zal zijn alsof je een pijnlijk knellende schoen uittrekt. Opluchting. En dan ben je vrij,’ voegde ik eraan toe, in de woorden van Emmanuel. Haar ogen zochten de mijne en we hadden contact. Mijn nichtje Rosa was ook in de kamer. Ze moest glimlachen, ondanks het verdriet.

Zo gek was de vraag van mijn moeder niet. Natuurlijk wil je anticiperen op hoe het verder gaat, zelfs als je weet dat je gaat sterven, zelfs als je gelooft dat daarna alles ophoudt. Van die denkrichting ben ik niet; te veel meegemaakt dat het tegendeel bewijst.

Maar mijn moeder, de vrouw die iedereen altijd de oren van het hoofd kletste, is nu doodstil. Het is niet te bevatten. Het is nog vers. Waar ben je, mam?

En nu gaan we verder in Italië. Op 20 mei komen we aan in Rome en rijden met de huurauto naar Castel Sant Angelo, een hooggelegen dorpje uit de 12^e eeuw waar onze andere familie woont. We proosten met een glas witte wijn uit de streek. We zijn hier zes dagen. Als de volgende ochtend de familie nog aan de koffie zit, maak ik een wandeling, een fikse klim de berg op, en geniet van het uitzicht: groene bergen en valleien met hier en daar een dorp. De bewolking hangt laag, de luchtvochtigheid is hoog, maar over twee dagen schijnt de zon weer. De eerste dag in Italië is er een om de longen goed vol te zuigen met nieuwe levenslust.

          

In time we are separated, in eternity we are one.

 

Als je mijn blogs leuk vindt, klik dan eens op mijn fictie en non-fictie op deze website.