"Doors Closing"

The alarm goes off at 4:30am, we rise in the dark and deflate the air mattress. Our house has been uncomfortably bare for days. All life has been drained from it. It's sold. What we want to keep in terms of belongings is in storage in Palm Springs until we know where it needs to be shipped. It's really happening: we bid farewell to our lovely home in Palm Springs. No turning back. The adventure can begin.

         

"Doors closing," said the woman's voice from the speaker in the elevator of the apartment complex where my mother lived, in Holland. They closed for the last time at the end of January, after we had emptied her apartment following her passing. Now, 3 months later, I've emptied another house, our house, and closed the doors definitively once again. It's too soon, I must be out of my mind, but I let it happen. It has to happen now. When the suffocating desert heat hits in May, the housing market freezes. Moreover, we had already started this process before my mother's short illness. And Geno is very determined, which reassures me. The fact that we're making a hefty profit weighs in on that decision. In the meantime, I oscillate between homesickness and what's to come, between sadness and hope. I would return to Europe to be closer to my mother.

Neighbor Jim, an 87-year-old pianist, insists on bidding us farewell and has also set his alarm clock. He is the last, but not the least, in a long line of friends and acquaintances we had to say goodbye to. We embrace once again and say we love each other. I think of the piano lessons I had with him, the dinners I prepared for him, and the movie nights at our home. I hear myself saying that we will definitely come back to see each other. Wishful thinking, although it's a serious intention. After all, for the past 10 years, I've made an effort to keep seeing my friends in the Netherlands, so why couldn't it be the other way around?

And then we just drive away from Parkview, our neighborhood, as if we're going on vacation. Only this time there's no way back home. It feels like my American adventure ends here. I keep my green card, though, because you never know, and we're not leaving the United States immediately. We drive north to San Francisco to spend a few weeks with our friends in the Bay Area and then sell our car before boarding the plane to Amsterdam with Italy as our final destination.

America, there's a lot to criticize about it, and in Europe, they're ready to emphasize the negative stereotypes. For me, the overriding feeling is leaving behind many good friends who don’t like us leaving but are also excited about our new adventure. I've had a great time in California, I’m grateful for the unforgettable experiences, and I've enjoyed the beautiful nature and culture.

But now we're going to try our luck in Italy. Geno's grandparents, from both sides, emigrated from Italy to America. We're returning to his roots. In the late summer of 2023, we took a trip and visited the villages of his grandparents, along with nephew Chris and his wife Robin, who had already made the move from America to Italy and settled in beautiful Rieti. That sealed the deal. We are nomads indefinitely, with a mailing address in the US. We will travel south from Rome, in a campervan, spend time in Sicily and Puglia and everywhere in between, to then travel back north along the Adriatic. New doors are sure to open for us. You can follow along via my blogs.

 

If you enjoy my writing, check out my fiction and nonfiction on this website.

"Deuren Sluiten"

De wekker gaat om half 5, we staan op in het donker en laten het luchtbed leeglopen. Ons huis is al dagenlang ongezellig kaal. Al het leven is eruit. Het is verkocht. Wat we willen behouden aan spullen ligt in opslag in Palm Springs, totdat we weten waarnaartoe het verscheept moet worden. Het gebeurt werkelijk: we zeggen ons heerlijke huis in Palm Springs vaarwel. Geen weg meer terug. Het avontuur kan beginnen.

         

“Deuren sluiten,” zei de vrouwenstem uit de speaker in de lift van het appartementencomplex waar mijn moeder woonde, in Dordrecht. Ze sloten voor het laatst eind januari, nadat we haar appartement hadden leeggehaald na haar overlijden. Nu, een maand of 3 later, heb ik weer een huis leeggehaald, ons huis, en de deuren opnieuw definitief gesloten. Het is te snel, ik lijk wel gek, maar ik laat het gebeuren. Het moet nu. Wanneer in mei de verstikkende woestijnhitte toeslaat, ligt de huizenmarkt stil. We hadden dit proces bovendien al voor mijn moeders korte ziekbed in gang gezet. En Geno is enorm vastberaden, wat mij geruststelt. Het feit dat we dikke winst maken weegt daarin mee. Ondertussen beweeg ik tussen heimwee en wat komen gaat, tussen verdriet en hoop. Ik zou terugkeren naar Europa om dichterbij mijn moeder te zijn.

Buurman Jim, een 87-jarige pianist, wil ons persé uitzwaaien en heeft ook de wekker gezet. Hij is de laatste, maar niet de minste, in een lange rij vrienden en kennissen van wie we afscheid moesten nemen. We omhelzen elkaar nog maar eens en zeggen dat we van elkaar houden. Ik denk aan de pianolessen die ik van hem heb gehad, aan de diners die ik voor hem bereidde en de filmavonden bij ons thuis. Ik hoor mezelf zeggen dat we zeker weten terug zullen komen om elkaar weer te zien. Wishful thinking, al is het een serieus voornemen. Ik heb de afgelopen 10 jaar immers ook mijn best gedaan om mijn vrienden in Nederland te blijven zien, dus waarom zou het niet andersom kunnen?

En dan rijden we gewoon weg uit Parkview, ons buurtje, alsof we op vakantie gaan. Alleen is er dit keer geen weg terug naar huis. Het voelt alsof mijn Amerikaanse avontuur hier eindigt. Ik bewaar wel mijn green card, je weet maar nooit, en we verlaten niet meteen de Verenigde Staten. We rijden noordwaarts naar San Francisco om een paar weken door te brengen met onze vrienden in de Bay Area en dan onze auto te verkopen, alvorens op het vliegtuig naar Amsterdam te stappen met als eindbestemming Italië.

Amerika, er is veel op aan te merken en in Europa staat men klaar om de negatieve stereotypen te benadrukken. Bij mij overheerst dat ik veel goede vrienden achterlaat die het allemaal waardeloos vinden dat wij vertrekken, maar ons ook het avontuur gunnen. Ik heb het geweldig gehad in Californië, ben dankbaar voor de onvergetelijke ervaringen en heb genoten van de prachtige natuur en de cultuur.

Maar nu gaan we ons geluk beproeven in Italië. Geno’s grootouders, van beide kanten, emigreerden van Italië naar Amerika. We keren terug naar zijn roots. In de nazomer van 2023 maakten we een rondreis en deden de dorpen van zijn grootouders aan, samen met neef Chris en zijn vrouw Robin die de stap van Amerika naar Italië al eerder maakten en neerstreken in het mooie Rieti. Dat gaf de doorslag. We zullen voor onbepaalde tijd nomaden zijn, met een postadres in de VS. We gaan met een camper vanuit Rome naar het zuiden en zullen tijd doorbrengen in Sicilië, Puglia en alles wat ertussen ligt, om langs de Adriatische kust weer noordwaarts te gaan. Nieuwe deuren gaan zich vast en zeker voor ons openen. Via mijn blogs kun je meegenieten.

 

Als je mijn blogs leuk vindt, klik dan eens op mijn fictie en non-fictie op deze website.