“In the Lakota/Sioux tradition, a person who is grieving is considered most wakan, most holy. There's a sense that when someone is struck by the sudden lightning of loss, he or she stands on the threshold of the spirit world. The prayers of those who grieve are considered especially strong, and it is proper to ask them for their help. You might recall what it's like to be with someone who has grieved deeply. The person has no layer of protection, nothing left to defend. The mystery is looking out through that person's eyes. For the time being, he or she has accepted the reality of loss and has stopped clinging to the past or grasping at the future. In the groundless openness of sorrow, there is a wholeness of presence and a deep natural wisdom.”
This quote by Tara Brach holds a lot of truth. I recognize everything she’s saying. I grieved deeply twice in my life. Both times, I lost a partner through cancer. If there’s anything good that can come out of losing a loved one, in my case it’s that I became a sponge for information and had several highly spiritual experiences. It’s like a temporary existence in liminal space.
I’d like to share a piece I wrote on one of those sultry afternoons at the end of May 2013—Mon died on May 22—sitting outside with my laptop, with a sparrow accompanying me on the top of my screen, checking me out. I remember the clarity in my head, being slightly obsessed and the total and obvious conviction of it being the truth. I’ve tried to hold on to that ever since and used it in my novel The Girl in the Web. It’s a concise reproduction of what I saw and read of physicist Tom Campbell’s work, whose masterpiece, My Big Toe, I can recommend to anyone interested in the bigger consciousness system.
Why are we here?
Science can’t generally provide an answer to the question why we are here, what the meaning is of life on this earth. They come up with clever calculations proving the big bang; with the universe coming into existence soon after, and the fact that in that universe there happened to be a small planet with a sun with just the right circumstances for some amino acids to get together and do a little dance that turned them into a cell, which then evolved into who we are today. But why?
The Field
To find a possible answer to the question why we are here and what it’s all about, without things getting too religious or woo woo, we should stop looking at things in the here and now, from the perspective of this earth, the universe. Instead, we should try and see things from the perspective of the only real truth: the bigger consciousness system. Two premises are important in that respect:
If this is already too far out for you, reader, it probably means you belong to the people who believe that we are our body, or our brain, the materialized model of evolution; and in that case there’s no point in trying to find the answer. In that case, what science presents us suffices; we are separated from one another, subject to Darwin’s laws, with every individual fighting for his or her survival. In that case, too, we see a world built on fear, as we have today, with armies, hostile nations; with a small, rich elite and masses of people struggling to get by. Eventually, that will lead to the collapse of this planet, instead of evolving farther.
However, if you can get your head around it, please read on. If we assume that our bodies (our brain included), the earth and even the universe are a virtual reality, and that the only real reality is called consciousness, then we’re looking at a whole different picture. It’s the body that comes and goes, not the information going through it, which is immortal. That is part of an all encompassing source of information, which could also be called the invisible energy source from which all things material evolve, or the field. Other names could be the spiritual world or the bigger consciousness system. Whichever you pick, it’s the source of our virtual reality. It’s not outside us, separated. On the contrary, our world is part of it. We wouldn’t exist without that source. We put on this virtual-reality-suit that’s called “body” and are allowed to experience this planet, this universe. We’re walking around in a simulation of the bigger consciousness system. We appear to be separated, but in reality are not.
Entropy
By its very nature, every system wants to evolve in order to survive. Every system needs to reproduce or it will cease to exist. Ever since the big bang, the universe is evolving as well, creating structure out of chaos. It’s growing towards an ever more complex system. It evolves from a system of high entropy (high chaos) to one with low entropy (low chaos). The more complex a system is, the lower its entropy. These are the criteria of our existence. We are here to grow, to improve the quality of our consciousness, by continually collecting better and more useful information. Our bodies help us out, are a complex result of the big bang. If we didn’t have our bodies, we would all be pieces of consciousness (or information) without rules and restrictions. The chaos would be complete. We need the restrictions of the here and now to evolve. There is an infinite number of virtual realities like ours where individual pieces of consciousness go to experience things, with a free will, but within a set of rules and restrictions.
Consciousness can be seen as a digital field of information. We are a three-dimensional simulation of that: a virtual reality. In our source, we are nothing more than information. We receive information and that is what defines us. We are here to experience, and what’s the point in that? To evolve, to lower the entropy of our consciousness. We’re part of the bigger-consciousness-system’s strategy to evolve, as opposed collapse. Our dream-reality is just another virtual reality. Where you wake up when you die here, is again another virtual reality.
Love
What’s the best way to reach the lowest possible entropy, to evolve the best we can? In any case, it’s not fear. Fear only breaks things down, kills and makes sick, leads us to need defense systems to fight one another; leads to suppression and, ultimately, to chaos. Fear is based on the assumption that we’re separated from one another, that we have to anxiously hold on to our possessions and not trust anyone.
The opposite of fear is love. Love is the fuel for evolving consciousness. Love is impersonal, all around, and always constructive anywhere. And without the love energy—known by the mystic, experienced by the enlightened—we couldn’t even exist. Love is the optimum of low entropy-configuration. We communicate, we share, we’re social, separated by our bodies but all connected together. What does a society based on love create in the long term? It optimizes, by relations, by cooperation. That’s the goal.
What did the Buddha mean when he said that this physical reality is an illusion? If you look at it from the wider perspective, as we just did, then that statement is no longer poetry but fact. In fact, love would be the optimal stage you could reach when you evolve. Therefore, a highly evolved consciousness could be called “love”.
Why are we here? The answer to that question is to learn what love is.
“Bij de Lakota/Sioux bestaat het geloof dat een persoon in rouw beschouwd kan worden als het meest wakan, het meest heilig. Iemand die, als een bliksem, getroffen wordt door een plotseling verlies staat op de drempel van gene zijde. Hun gebeden worden als uitermate krachtig gezien en het is goed om hen te vragen om hulp. Wellicht herken je hoe het is om samen te zijn met iemand die diep in rouw is. Die persoon heeft niets meer te verdedigen en geen reden om zich te beschermen. Uit zijn of haar ogen straalt het mysterie. Gedurende deze periode heeft hij of zij de werkelijkheid van het verlies geaccepteerd en is gestopt met het vasthouden aan het verleden of het reiken naar de toekomst. Ergens in de onpeilbare openheid van hevig verdriet, ligt een totale aanwezigheid en een diepe, natuurlijke wijsheid.”
Er zit veel waarheid in deze quote van Tara Brach. Ik herken alles wat ze zegt. Twee keer in mijn leven heb ik diep gerouwd. Beide keren verloor ik mijn partner aan kanker. Als er iets goeds is dat voort kan komen uit het verliezen van een dierbare, in mijn geval, is het dat ik als een spons informatie opzoog en een aantal bijzonder spirituele ervaringen heb gehad. Het is als een tijdelijk verblijf in liminaliteit.
Graag deel ik een stuk dat ik schreef op een van de warme middagen, eind mei 2013—Mon overleed 22 mei—buiten met mijn laptop en met een musje dat me in de gaten hield, zittend op de rand van mijn scherm. Ik herinner me de helderheid in mijn hoofd, de lichte obsessie en de totale en vanzelfsprekende overtuiging dat wat ik schreef waar was. Ik heb sindsdien getracht om eraan vast te houden en gebruikte het onder andere in mijn roman Het Web van Iktomi. Het is een beknopte weergave van wat ik zag en las van het werk van natuurkundige Tom Campbell, wiens meesterwerk, My Big Toe, ik aan iedereen kan aanraden die is geïnteresseerd in het grotere bewustzijnssysteem.
Waarom zijn we hier?
De wetenschap heeft in het algemeen geen antwoord op de vraag waarom we hier zijn, wat het doel is van ons leven op aarde. Men kan heel knap berekenen dat er een oerknal is geweest, dat vrij spoedig daarna het universum zich vormde, dat in dat universum toevallig een klein planeetje met een zon ontstond, met toevallig de juiste omstandigheden om een aantal aminozuren bij elkaar te laten komen die een dansje met elkaar deden en in een cel veranderden, die vervolgens evolueerde tot wie we vandaag zijn. Maar waarom?
Het Veld
Om een mogelijk antwoord te kunnen vinden op de vraag waarom we hier zijn en waar het allemaal toe dient, zonder dat het religieus of zweverig wordt, moet men niet werken vanuit het hier en nu, de aarde, het universum. Men zou moeten trachten te kijken vanuit de enige echte werkelijkheid: het grotere bewustzijnssysteem. Twee aannames zijn daarbij van belang:
Als dit al te zweverig is voor u, lezer, hoort u waarschijnlijk bij de groep die ervan uitgaat dat we ons lichaam zijn, of ons brein, het gematerialiseerde evolutiemodel, en dan is verder zoeken naar het antwoord overbodig. Dan hebben we genoeg aan wat de reguliere wetenschap ons voorschotelt. Dan zijn we van elkaar afgescheiden, gelden de wetten van Darwin en moet ieder individu vechten voor zijn overleving. Dan zien we een wereld opgebouwd uit angst, zoals die van vandaag de dag, met legers, vijandige naties, met een kleine rijke elite en een massa van ieder voor zich. Uiteindelijk leidt dat tot de ondergang van de planeet, in plaats van verdere evolutie.
Maar als u zich er iets bij kunt voorstellen, lees dan vooral verder. Als we ervan uitgaan dat onze lichamen (inclusief ons brein), de aarde en zelfs het universum een virtuele werkelijkheid zijn, en dat de enige echte werkelijkheid bewustzijn heet, dan ziet het plaatje er heel anders uit. Het is het lichaam dat komt en gaat, niet de informatie die er doorheen gaat. Die is onsterfelijk. Die maakt onderdeel uit van een alomvattende informatiebron, ook wel de onzichtbare energiebron van waaruit al het materiële voortkomt genoemd of het veld. Andere omschrijvingen kunnen zijn de spirituele wereld of het grotere bewustzijnssysteem. Hoe het ook genoemd wordt, het is de bron waar onze virtuele werkelijkheid uit voortkomt. Het is niet buiten ons, afgescheiden, nee, onze wereld is daar een product van. We zouden niet zonder die bron kunnen bestaan. We stappen in een virtueel werkelijkheidspak dat ‘lichaam’ wordt genoemd en mogen deze planeet, dit universum ervaren. We lopen rond in een simulatie van het grotere bewustzijnssysteem. We lijken van elkaar afgescheiden, maar zijn dat in werkelijkheid niet.
Entropie
Elk systeem wil van nature evolueren om te overleven. Elk systeem moet zich voortplanten, anders verdwijnt het. Sinds de oerknal is ook het universum aan het evolueren, structuur aan het maken van de chaos. Het groeit naar een steeds complexer systeem. Het evolueert van een systeem met hoge entropie (hoge wanorde) naar een met lage entropie (lage wanorde). Hoe complexer het systeem, hoe lager de entropie. Het zijn de criteria van ons bestaan. We zijn hier om te groeien, om de kwaliteit van ons bewustzijn te vergroten, door steeds betere en nuttigere informatie te vergaren. Onze lichamen geven ons houvast, zijn een complex gevolg van de oerknal. Als we onze lichamen niet hadden, waren we allemaal stukjes bewustzijn (of informatie), zonder beperkingen en regels. Dan zou de wanorde enorm zijn. We hebben de beperkingen van het hier en nu nodig om vooruit te komen. Er bestaan ontelbare virtuele werkelijkheden zoals de onze, waar individuele stukjes bewustzijn heengaan om ervaringen op te doen, met een vrije wil, maar binnen bepaalde regels en beperkingen.
Bewustzijn kan gezien worden als een digitaal informatieveld. Wij zijn een driedimensionale simulatie daarvan: een virtuele werkelijkheid. We zijn in de bron niks anders dan informatie. We krijgen informatie en dat is wat ons definieert. We zijn hier om te ervaren. En wat is het nut daarvan? Dat we evolueren, dat we de entropie van ons bewustzijn omlaag brengen. We zijn onderdeel van de strategie van het grotere bewustzijnssysteem om te evolueren, om niet ten onder te gaan. Onze droomrealiteit is net zo goed een virtuele werkelijkheid. Waar je wakker wordt als je hier gestorven bent, is wederom een andere virtuele werkelijkheid.
Liefde
Wat is het beste middel om tot een zo laag mogelijke entropie te komen, om zo goed mogelijk te evolueren? In ieder geval, niet angst. Angst breekt alleen maar af, maakt ziek en doodt, leidt ertoe dat we defensiesystemen nodig hebben en met elkaar vechten, leidt tot onderdrukking en, uiteindelijk, chaos. Angst is gebaseerd op de notie dat we van elkaar afgescheiden zijn, dat we angstvallig moeten vasthouden aan onze bezittingen en elkaar niet vertrouwen.
Het tegenovergestelde van angst is liefde. Liefde is de brandstof voor de evolutie van het bewustzijn. Liefde is onpersoonlijk, alom aanwezig, overal werkzaam, en zonder de liefdesenergie— die de mysticus kent, die de verlichte ervaart—kan men niet eens bestaan. Liefde is het optimum van lage entropie-configuratie. We communiceren, we delen, we zijn sociaal, afgescheiden door lichamen, maar allemaal met elkaar verbonden. Wat creëert een op liefde gebaseerde samenleving op de lange termijn? Ze optimaliseert, door relaties, door samenwerking. Dat is het streven.
Wat bedoelde Boeddha toen hij zei dat deze fysieke werkelijkheid een illusie is? Als je het bekijkt vanuit het grote perspectief, zoals hierboven, dan is die uitspraak niet langer poëzie, maar een feit. Dan is liefde het optimale stadium dat je bereikt als je evolueert. Dus een in grote mate geëvolueerd bewustzijn zou ‘liefde’ kunnen worden genoemd.
Waarom zijn we hier? Het antwoord op die vraag is om te leren wat liefde is.